Kilka pytań rodzica do osteopaty
Osteopatia ostatnimi czasy stała się modnym słowem. Coraz częściej pojawia się w telewizji, pracach naukowych, tekstach dla terapeutów i pacjentów.Ta popularność bardzo mnie cieszy, tym bardziej że jest wynikiem ciężkiej pracy wielu osteopatów. Problem w tym, że jako terapeuci silnie zakorzenieni w filozofii, anatomii, fizjologii czy embriologii, lubimy opowiadać o swojej pracy używając bardzo mądrych i uduchowionych słów. Wychodząc naprzeciw osobom poszukującym zwięzłych wyjaśnień pozwolę sobie odpowiedzieć na kilka pytań, które często słyszę od rodzica na pierwszej wizycie.
Na czym polega osteopatia?
Osteopatia to koncepcja terapeutyczna oparta na dotyku i zabiegach manualnych. Naszym celem jest wsparcie organizmu w utrzymaniu allostazy, czyli zdolności do powrotu do stanu neutralnego po zetknięciu z czynnikami zaburzającymi równowagę takimi jak na przykład: narodziny, uraz lub stres. Koncentrujemy się na układach warunkujących szybką komunikację pomiędzy całym ciałem: nerwowym i krwionośnym.
Jakie jest wykształcenie osteopaty?
W krajach zachodnich osteopatia jest odrębnym kierunkiem, który można rozpocząć zaraz po ukończeniu szkoły średniej na uczelni medycznej. W Polsce nie mamy jeszcze takiej okazji, dlatego każdy osteopata aby rozpocząć naukę musi posiadać ukończone studia fizjoterapeutyczne, lekarskie lub położnicze. Osteopatia jest nauczana w trybie zaocznym przez 3, 4 lub 5 lat. Większość studentów osteopatii w trakcie nauki jest już aktywna zawodowo i nabiera doświadczenia klinicznego.
Czym się różni osteopatia od fizjoterapii?
Znajduję te same problemy co fizjoterapeuta ale inaczej je interpretuję. Poza wyjątkowymi przypadkami leczę tylko te tkanki które swoim napięciem zaburzają unerwienie lub ukrwienie innych struktur.
Czy osteopata ma specjalne moce?
Nie. Często ruch, który wprowadzamy w tkance jest tak subtelny że dla obserwatora wygląda jak przyłożenie rąk, ale jedyną naszą super mocą jest bardzo wrażliwy dotyk i znajomość anatomii.
Kto może się poddać terapii osteopatycznej?
Osteopaci pracują z osobami w każdym wieku i stanie funkcjonalnym, również z wcześniakami i kilkudniowymi noworodkami. Warto profilaktycznie skonsultować u osteopaty dzieci mające w historii trudne ciąże i porody. W mojej praktyce najczęściej konsultuję trudności ze strony układu pokarmowego (kolki, alergie, refluks, zaparcia), oddechowego (problemy ze zgryzem, wymową, pracą języka, oddychaniem przez usta) czy nerwowego (dzieci nadpobudliwe lub wycofane, z niezintegrowanymi odruchami, z problemami z zaśnięciem, budzące się w nocy). Przez rozluźnianie lub pobudzanie tkanek wspieram także terapię wad postawy i problemów z dystrybucją napięcia.
Czy osteopatia „zwolni” moje dziecko od pracy z innymi specjalistami?
Moim zdaniem nie, ale może umożliwić innym specjalistom szybsze lub bardziej precyzyjne osiągnięcie celów terapeutycznych.
Czy terapia jest bolesna?
W przypadku pacjentów pediatrycznych- nie. Aby zapewnić maksymalny komfort pacjentowi terapia małych dzieci często odbywa się na rękach terapeuty lub rodzica. Mimo empatycznego podejścia terapeuty zdarzają się dzieci płaczące w trakcie terapii z wielu przyczyn, nie są nią jednak dolegliwości bólowe. Techniki bolesne wykonuję dopiero przy bardzo konkretnych wskazaniach u dzieci w wieku szkolnym, uzyskując wcześniej zgodę dziecka i rodzica.
Jak przygotować dziecko do terapii osteopatycznej?
Warto uprzedzić dziecko, że będzie w samej bieliźnie bądź pieluszce i że będzie masowane po całym ciele (nogi, ręce, plecy, brzuch, głowa).Wielu maluchom pomagają luźne, łatwe do ściągnięcia i założenia ubrania.Młodzieży polecam sportowe topy i krótkie spodenki. Dzieciom w wieku niemowlęcym i przedszkolakom warto przygotować książeczkę lub zabawkę. W trakcie terapii dziecko może ssać smoczka, najmłodsi mogą ssać też pierś lub butelkę.
Czy osteopatia pomoże mojemu dziecku?
Z mojej praktyki wynika że poprawa jakości życia i stanu zdrowia występuje u zdecydowanej większości pacjentów, nawet tych z zaawansowanymi zmianami chorobowymi. Należy mieć na uwadze, że każdy organizm jest inny, ma inną historię i inaczej reaguje na terapię.
